Στάση Βερολίνο

Ελπίζω ο Αντρέα να έχει εξηγήσει στο φίλο μας το Ρίνο ότι πολύ δύσκολα θα κάνει νέους φίλους απόψε. Ήδη από προχτές ο Ματεράτσι τον έχρισε δράκο στο πιο δυνατό παραμύθι του φετινού μουντιάλ. “Δε φοβόμαστε το Ζιντάν”, είπε ο ψηλός. “Έχουμε τον Γκατούζο”.

Το παραμύθι το ξέρετε. Ο κορυφαίος ευρωπαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, που αργοσβήνει, δυο χρόνια τώρα, στα σκοτάδια του Μπερναμπέου, αναβάλλει το θάνατό του για μια τελευταία εκστρατεία με τους συντρόφους τους παλιούς. Γερασμένη, απογοητευμένη, διχασμένη και μίζερη, η ομάδα φτάνει με νύχια και με δόντια στη σκηνή αλλοτινών θριάμβων. Κι εκεί γίνεται ένα μαγικό κλικ και η παρέα καταφέρνει να ξεγελάσει το χρόνο – μια και δυο φορές. Και τώρα βρίσκεται πια αντάμα με το τρόπαιο κι όλοι αναρωτιόμαστε αν η λάμψη του μπορεί να την οδηγήσει στην τελευταία υπέρβαση. Αν ο αρχηγός της, ήδη νικητής στο προσωπικό του στοίχημα, θα φύγει σηκώνοντας πέντε κιλά χρυσάφι – όχι δυο ανθοδέσμες, μετά από βαρετό testimonial με τους φίλους του Ρονάλντο. Ένα αντίο που οι συγκάτοικοί του στο ποδοσφαιρικό μας πάνθεον μπόρεσαν μόνο να ονειρευτούν.

Το παραμύθι αντλεί μέρος της δύναμής του απ’ την αδυναμία του πρωταγωνιστή του. H εμφάνισή του κόντρα στους Βραζιλιάνους είχε κάτι το υπερβατικό. Η αντίληψη του χώρου, η χορογραφία και η απίστευτη οικονομία των επαφών του με τη μπάλα θύμιζαν δάσκαλο του Ζεν που άγγιζε το Σατόρι. “Beatific” τον είχε χαρακτηρίσει κάποιος Βρετανός αθλητικογράφος. Τρεις μέρες αργότερα, όμως, στο τέλος του ημιτελικού με την Πορτογαλία, ήταν ένας κουρασμένος βετεράνος – όσο κι αν η αύρα του παραμυθιού επέμενε να ρετουσάρει την εικόνα. Το ποδοσφαιρικό Σατόρι είναι εφήμερο – ειδικά στα 34.

Αυτή είναι και η ουσιαστικότερη διαφορά με τον μεγάλο του αντίπαλο απόψε στο Βερολίνο. Ο Φάμπιο Καναβάρο ξέρει – το ξέρουμε κι εμείς – ότι θα είναι και πάλι απροσπέλαστος. Ήρωας μικρότερου βεληνεκούς, αλλά ήρωας τέλειος. Βάλτε άλλα ονόματα στη σύγκριση (Τουράμ, Βιεϊρά, Μπουφόν, Πίρλο), βάλτε σημαίες αντί ονομάτων και η εικόνα δεν αλλάζει: έχετε, μέσες-άκρες, το establishing shot ενός συναρπαστικού – αφηγηματικά τουλάχιστον – τελικού. Τα έξι χρόνια που έχουν περάσει απ’ την επική μάχη του Ρότερνταμ βαραίνουν δυσανάλογα τους τότε θριαμβευτές.

Αν, σε πείσμα ειδημόνων, bookies και κλισέ περί νόμων θερμοδυναμικής, η γέρικη παρέα που τέλειωσε σχεδόν τρεκλίζοντας τον προχθεσινό ημιτελικό σηκώσει απόψε το κύπελλο, τότε η επιθετική ξηρασία της νοκ-άουτ φάσης, ο αναπόφευκτος θρίαμβος του 4-5-1, η γκρίνια για το μέλλον του παιχνιδιού θα ξεχαστούν για λίγο. Ίσως γιατί το μέλλον του παιχνιδιού ζει στα παραμύθια τα δικά μας, στο παραμύθι του Ζινεντίν Γιαζίντ Ζιντάν, και κυρίως στο παραμύθι που ένα εννιάχρονο αγόρι υφαίνει γύρω απ’ αυτό το πρώτο – και για πάντα αξεπέραστο – μουντιάλ του.

Allez les vieux!

—Yorgos

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε Sunday, 9 July, 2006 στις 3:06 am. Τη σχετική συζήτηση μπορείτε να την παρακολουθήσετε είτε από αυτήν τη σελίδα, είτε χρησιμοποιώντας κάποιον news aggregator (RSS 2.0). Ο σχολιασμός έχει κλείσει, μπορείτε ωστόσο να σχολιάσετε μέσω trackback από το δικό σας ιστοχώρο.