Το συνεχές του άμαχου-μάχιμου
Ο Alan Dershowitz (γνωστός απολογητής των πολιτικών του κράτους του Ισραήλ) στο πρόσφατο μεροληπτικό άρθρο του στην Λ.Α. Τάιμς υποστηρίζει πως ο κόσμος χρειάζεται νέο λεξιλόγιο και καλύτερες μεθόδους ταξινόμησης των θυμάτων στις συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή. Αναφορές σε θανάτους αμάχων θα ήταν θεμιτό να εξακριβώνουν την θέση των νεκρών σε ένα “συνεχές άμαχου-μάχιμου” το οποίο αποκαλεί “the continuum of civilianality”.
O αρθρογράφος φαίνεται να υποστηρίζει πως δεν υπάρχει απόλυτα αθώο θύμα – η παράνοια του επιχειρήματος είναι εμφανής στο παρακάτω απόσπασμα:
There is a vast difference — both moral and legal — between a 2-year-old who is killed by an enemy rocket and a 30-year-old civilian who has allowed his house to be used to store Katyusha rockets. Both are technically civilians, but the former is far more innocent than the latter.
Για εικόνες των αποτελεσμάτων των επιθέσεων των τελευταίων ημερών δείτε εδώ (προσοχή, μόνο αν έχετε γερό στομάχι).
Η αβεβαιότητα για το βαθμό εμπλοκής των θυμάτων των βομβαρδισμών στην σύγκρουση δεν είναι αρκετή βέβαια ως απολογία εγκλημάτων πολέμου. Ούτε είναι λογικός ο χαρακτηρισμός των πολιτών του Λιβάνου που παραμένουν στις πόλεις τους μετά από προειδοποίηση του Ισραήλ για επικείμενες επιθέσεις ως συνεργάτες της Χεζμπολλαχ. Η λογική θυμίζει τακτικές μαζικών εκτελέσεων από φασιστικά καθεστώτα του παρελθόντος. Το επιχείρημα εξυπηρετεί φυσικά τον στόχο των εκκενώσεων πόλεων του ν. Λιβάνου και της δημιουργίας ζώνης προστασίας για το Ισραήλ.
Aπό τον Dershowitz δεν θα περίμενε κανείς πως θα εφάρμοζε την λογική του continuum στους πολίτες του Ισραήλ. Ιδού το ερώτημα λοιπόν: σε ποιο τμήμα του συνεχούς θα “έριχνε” ο αρθρογράφος έναν έποικο (διαφόρων περιόδων επεκτατισμού), έναν πολίτη του Ισραήλ που ψηφίζει κυβερνήσεις υπέρ της κατοχής και κάποιον που είναι αντίθετος με την κατοχή αλλά παραμένει στην χώρα πληρώνοντας φόρους που συντηρούν επεκτατικές κυβερνήσεις; Αναρωτιέμαι ποιος είναι ο βαθμός ευθύνης για εγκλήματα πολέμου του 90% των Ισραηλινών που πριν από μερικές μέρες επιθυμούσαν την συνέχιση των βομβαρδισμών στο νότιο Λίβανο.
Στο “συνεχές spin – no spin” ο Dershowitz κατά τη γνώμη μου ταξινομείται πολύ χαμηλά. [Περισσότερα στο Crooked Timber]
—maikwl
5 σχόλια
Επίσης αντί του όρου “killed”, καλό θα ήταν να χρησιμοποιείται ο όρος “prematurely insurance-positivised via murderous activity”
Βάζοντας τον εαυτό μου χαμηλότατα στο continuum of anality, οφείλω να παρατηρήσω ότι θα δυσκολευόμουν πολύ να αντικρούσω το επιχείρημα του Dershowitz χωρίς να καταφύγω σε ad hominem. Σε θεωρητικό επίπεδο (φιλελεύθερη δημοκρατία πολεμά τρομοκράτες) το βρίσκω απόλυτα λογικό. Η απάντησή του σ’ εσένα και στον τύπο του CT θα ήταν “όχι βέβαια, οι ψηφοφόροι και οι περαστικοί είναι πολύ χαμηλά στο συνεχές”. Δε νομίζω ότι επιχειρηματολογεί υπέρ κάποιου είδους συλλογικής ευθύνης.
Το επιχείρημα γίνεται βέβαια λίγο προβληματικό μόλις μπει στο συγκεκριμένο context, και ελεεινό αν χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει αδιάκριτους βομβαρδισμούς κατοικημένων περιοχών και ζωτικών υποδομών.
Γιώργο:, το επιχείρημα χρησιμοποιείται στο συγκεκριμένο context και χρησιμοποιείται βέβαια για να δικαιολογήσει τους αδιάκριτους βομβαρδισμούς εναντίον κατοικημένων περιοχών – γι’ αυτό και δημοσιεύεται τώρα και όχι σε άσχετη φάση. Είναι ενδιαφέρον ότι στους Γιουγκοσλαβικούς εμφύλιους π.χ. που η διάκριση εμπολέμου και μη ήταν ακόμα πιο δύσκολη, κανένας δεν σκέφτηκε να βρει μια τέτοια δικαιολογία για τον Κάρατζιτς π.χ. ο οποίος στην Σρεμπρένιτσα τουλάχιστον είχε απομακρύνει τα γυναικόπαιδα.
Το θέμα δεν αφορά φυσικά μόνο – ούτε καν ιδίως – την Μέση Ανατολή, λοιπόν. Και δεν αφορά μόνο την “τρομοκρατία” (που είναι μια παράξενη λέξη όταν την χρησιμοποιεί ως κατηγορία ο υποστηρικτής μιας χώρας που επιδίδεται αυτές τις μέρες σε κρατική τρομοκρατία μαζικότερης κλίμακας από οτιδήποτε έχει κάνει ποτέ η Χεζμπολλάχ). Σε αυτήν την περίπτωση το ποιος “εξοπλίζει” και “υποστηρίζει” υλικά τους *κρατικούς* τρομοκράτες είναι μια ακόμα πιο δύσκολη διάκριση. Αν π.χ “There is… a difference between a civilian who merely favors or even votes for a terrorist group and one who provides financial or other material support for terrorism.” τότε όλοι οι φορολογούμενοι στο Ισραήλ είναι στην “από εδώ” μεριά της εξίσωσης, όπως λέει και ο maikwl.
Σημείωσε εδώ πως ο Dershowitz θεωρεί αυτονόητο το ότι ο Ισραηλινός στρατός έχει κάθε δικαίωμα να έχει δημιουργήσει 600.000 πρόσφυγες: (The Israeli army has given well-publicized notice to civilians to leave those areas of southern Lebanon that have been turned into war zones. Those who voluntarily remain behind have become complicit.) Και πάλι η σύγκριση με την Γιουγκοσλαβία θα ήταν χρήσιμη.
Αφήνω κατά μέρος το αν η Χεζμπολλάχ (ή η Χαμάς – που είναι εκλεγμένη κυβέρνηση) είναι “τρομοκρατική” οργάνωση – που είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα…
Ο Billmon επιχειρεί μια σαρκαστική παρωδία του κειμένου – επίσης διδακτική.
Συμφωνώ, το timing του άρθρου δεν αφήνει αμφιβολίες για το σκοπό του. Το προηγούμενο σχόλιό μου αφορούσε το επιχείρημα στη γενική του μορφή.
Το 90% των Ισραηλινών που στηρίζουν την κυβέρνησή τους είναι τρομακτικό νούμερο. Πρόκειται προφανώς για siege mentality, το οποίο μπορεί φαντάζομαι να εξηγηθεί εν μέρει απ’ τη νίκη της Χαμάς, τις κορόνες του Αχμαντινετζάντ και την αδυναμία των ΗΠΑ στην περιοχή τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Η κουβέντα για τη Χεζμπολά είναι όντως μεγάλη – αν και δυσκολεύομαι να καταλάβω ποιός ήταν ο λόγος της ένοπλης δράσης της μετά το 2000.
Χαιρετώ! Λόγω διακοπών η αποχή μου από το blog ήταν αρκετά μεγάλη, γι’ αυτό και διάβασα με σημαντική καθυστέρηση τόσο το άρθρο του κου (;) Dershowitz, όσο και τις κρίσεις και τα σχόλια των υπολοίπων. Αναφέροντας από την αρχή, ότι γενικά συμφωνώ με τη συντριπτική πλειονότητα των παρατηρήσεων που αναφέρονται πιο πάνω, θα ήθελα να προσθέσω και μερικές δικές μου:
1. Ο όρος “civilianality” θα μπορούσε – έστω και κάπως αδόκιμα – να αποδοθεί ως “αμαχητότητα” και το “civilianality degree” ως “βαθμός αμαχητότητας”.
2. Οι Αμερικανοί πολιτικοί… anal-υτές, όταν ψάχνουν τρόπους για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα της δικής τους και της ισραηλινής εξωτερικής πολιτικής, καταφεύγουν συνήθως στη δημιουργία “νέων λεξιλογίων”, τα οποία οδηγούν παλιές και “νέες” έννοιες να χάνουν το πραγματικό τους περιεχόμενο. Θυμηθείτε τους “politically correct” της “Κλιντόν-ειας περιόδου” και κάντε τη σύγκριση.
3. Το Ισραήλ φρόντισε από νωρίς να “απλουστεύσει” τους βαθμούς “ενοχής” των “τρομοκρατών” (ή “αμαχητότητας”, κατά τον κο Dershowitz) δολοφονώντας αδιακρίτως παιδάκια, γυναίκες, γέρους και γριές, αλλά και άνδρες “μάχιμης ηλικίας” που δεν είχαν όμως καμία εμπλοκή στις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Προφανώς πληροφορήθηκαν, ότι το 87% των Λιβανέζων, ανεξαρτήτως θρησκεύματος τάχθηκαν κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου, έστω και ηθικά, στο πλευρό της “Χεζμπολλάχ”. Και το αξιοσημείωτο αυτού του τελευταίου στατιστικού δεδομένου δεν είναι, φυσικά, το 96% αποδοχής της “Χεζμπολλάχ” μεταξύ των Σιιτών μουσουλμάνων (από τους οποίους, άλλωστε, προέρχεται) αλλά από το 87% (ακριβώς πάνω στο μέσο στατιστικό όρο) μεταξύ των Δρούζων και το 80,3% μεταξύ των Χριστιανών του Λιβάνου, με τους οποίους η “Χεζμπολλάχ” ήταν από τη στιγμή της ίδρυσής της “στα μαχαίρια”.
4. Το επιχείρημα-επωδός του άρθρου του κου Dershowitz “κάθε άμαχο θύμα είναι μια τραγωδία, αλλά μερικά από αυτά είναι πιο τραγικά από τα υπόλοιπα” παραπέμπει ευθέως στο οργουελικό (από τη “Φάρμα των Ζώων”): “όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, αλλά μερικοί είναι ΠΙΟ ΙΣΟΙ από τους υπόλοιπους”. Επιχείρημα κατευθείαν από το στόμα του γουρουνιού (της “Φάρμας”)…