Μέγα Κερφύφλ στην Αθήνα του Βορρά
(από το δαμασκηνί βιβλίο της γλωσσοπλαστικής)
Κάθε Πέμπτη απόγευμα βλέπω τα πιτσιρίκια του φροντιστηρίου αγγλικών της Χέλγκα Μπράουερ να αφισοκολλούν στην κεντρική πλατεία του Κλάκσβικ τη χυδαιότητα της εβδομάδος. Συνήθως πρόκειται περί λέξεων κακοήχων και γκροτέσκων, που μπορεί να απαντώνται στον αποδυτηριάκια ή τα εσεμές του Φέιμ Στόρι, αλλά δεν κάνουν για τα κείμενα της Δήμητρας. Αυτή τη βδομάδα όμως, ο οχετός της κυρίας Μπράουερ έβγαλε κάτι ενδιαφέρον. Δεν επιθυμώ τούτη την ώρα να εξηγήσω γιατί τα πιτσιρίκια αφισοκολλούν χυδαιότητες, ούτε γιατί η λέξη kerfuffle είναι χυδαιότης (αλλά μετά χαράς θα το κάνω στον αστερίσκο *).
Στα ελληνικά το kerfuffle μπορεί να μεταφραστεί ως “πατιρντί” ή “τζερτζελές.” Η πρώτη εκδοχή αποκλείεται κατ’ ευθείαν, αφού έχει χρησιμοποιηθεί από την Κατερίνα Σνάιντερ στο ερωτοδικείο, κατά τη διάρκεια ζωντανού μαλλιοτραβήγματος με μια από τις παλλακίδες της Μιχαλονάκου (θυμάστε πώς τις λέγανε;). Η δεύτερη έχει μια ομορφιά, αλλά δυστυχώς έχει μαγαριστεί ανεπανόρθωτα από τους νουβό ρις του εκσυγχρονισμού (το λένε και “τζέρτζελο”), σε σημείο που να μη μπορώ να τη χρησιμοποιήσω εκτός εισαγωγικών. Επειδή αναζητώ εδώ και καιρό μια λέξη με αυτό το νόημα, σκέφτηκα ότι θα ήτο ενδιαφέρον να ελληνοποιήσω το kerfuffle – αφού πρώτα βεβαίως βεβαίως το γαλλοποιήσω, γιατί ως σκωτζέζικη λέξη έχει κάποια βυλγκαριτέ. Δε θα μπορούσα ας πούμε να το πω “κερφούφουλο”. Δεν είναι του ύφους μου σαν ήχος. Ούτε και “κερφύφιλη/ο”, που παραπέμπει σε αφροδίσιο, ή εκπαιδευτική τηλοψία ημερών ΥΕΝΕΔ (Η Χαρά Τσακίρη και τα μιτοχόνδρια). Έτσι διατηρώ το γαλλικό φορμά και θα το πω κερφύφλ.
(*) Η αγγλική λέξη kerfuffle μοιάζει ηχητικά με μια λέξη που χρησιμοποιείται στη Φαρογιώτικη την καθομιλουμένη για να περιγράψει τα.. ας πούμε τα κόπρανα ζώου που δεν απαντάται στη μεσογειακή πανίδα. Θ’ αναρωτιέστε φαντάζομαι γιατί να θέλει μια ευυπόληπτη εκπαιδευτικός να προκαλεί με τέτοιο τρόπο τη δημοσία αιδώ. Διαφήμισις φίλες μου και φίλοι! Θυμάστε εκείνη την ελεεινή καμπάνια κάποιου φροντιστηρίου των Αθηνών, που είχε γεμίσει τις στάσεις των λεωφορείων με κάτι βρωμόλογα σαν αυτά του κουκουζελί γιατί τάχαμου τραβούσαν την προσοχή των περαστικών και θα πήγαιναν να μάθουν τι σημαίνουν και στα ξένα;
Δεν ξέρω με ποιο καράβι (γιατί οι ηλίθιες ιδέες δεν ταξιδεύουν με αεροπλάνα κι επίσης γιατί “καράβι που αργεί σκατά θα φέρει“) το εξτρίμ μάρκετινγκ του Στρατηγάκη έφτασε μέχρι τα κρυμένα λιμάνια του Βορείου Ατλαντικού – μα έφτασε. Να σας δώσω λίγο και το συμφραζόμενον, για να σας μπερδέψω:
Η νήσος Μπορντόι, στην οποία δεσπόζει η Κλακσβίκη (“Αθήνα του Βορρά” τη λένε, χωρίς συγκεκριμένο λόγο, “γιατί το Εδιμβούργο είναι στο Νότο”), απολαμβάνει κάποια σχετική αυτονομία. Αυτή κρατάει από τις ταραγμένες νύχτες του 1834, όταν Μπορντογιώτες αυτονομιστές κατέλαβαν το διοικητήριο στο Τορσάβεν, κλείδωσαν την επίσημη βασιλική μαιτρέσσα, Συνταγματάρχη Φρειδερίκη Ντάνεμαντ, στο μαγειρείο και ανασκολόπισαν σύμπασα την ακολουθία της και βέβαια τον αντιπαθή διοικητή. Όταν η βασιλική φρουρά κατάφερε, μετά από 2 μέρες να ανακαταλάβει το διοικητήριο, βρήκε τη Φρειδερίκη σε κατάσταση “έντονου σωματικού και ψυχικού ανουί” (όπως έγραψε ο γκαίη Γάλλος πολιτιστικός ακόλουθος). Μέσα στη βρώμα δηλαδή και σε κατάσταση παραληρήματος, αφού είχε καταναλώσει 2 κιλά χαλασμένη κουτσομούρα βαλτικής και πέντε λίτρα μπύρα. Δύο έφεδροι λιποθύμησαν από τη φριχτή αποφορά και εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες το επόμενο πρωινό. Μαζί τους ήπιε το μολύβι κι ένας δεκανέας, εξυπνάκιας, που είχε τη φαεινή ιδέα να στείλει να φέρουν εξορκιστή για τη Φρειδερίκη. Ο βασιλεύς της Δανιμαρκίας ήταν ξακουστός για πολλά πράγματα και το χιουμόρ του δεν ήταν ένα από αυτά.
Η ανταρσία και η σκληρή απάντηση της Κοπεγχάγης, που έπνιξε στο αίμα το χωριό των στασιαστών, άναψαν τη φλόγα της αυτοδιαθέσεως στους φιλήσυχους Φαρογιώτες και κυρίως στους ψαράδες του Μπορντόι. Ο συμβιβασμός των προυχόντων του Τορσάβν όμως… Ουχ κουράστηκα, και η ιστορία που ακολουθεί είναι στεγνή και αμπαχάριστη, σαν άρθρο του Ορέστη Κολοζώφ για τις αγροτικές κολλεχτίβες. Δε χαραμίζω τα δαχτυλάκια μου για δαύτηνα. Να τη βρείτε στο γκουγκλ.
Σχετική αυτονομία λοιπόν…. Η τοπική γερουσία απεφάσισε προ τριετίας – από αντίδραση στο ενδοτικό κατεστημένο του Τορσάβν, ίσως και για να πικάρει την άθλια αρχιτεκτόνισα και ψηλομύτα καθηγήτρια της δανικής Ινγκε Τόφτινγκ – να ορίσει την αγγλική (και όχι τη δανική της Μαργκρέτε) ως δεύτερη επίσημη γλώσσα της νήσου. Αμέσως άρχισαν να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια τα φροντιστήρια. Ο φιλοκυβερνητικός τύπος και ειδικότερα η φυλλάδα Λανγκερ Φούλιν εμ Κλάκσβικ έσπευσε να χαιρετήσει την απόφαση που θα έφερνε – τάχαμου – ξένες επενδύσεις, διθυράμβους στο επόμενο βιβλίο του Ανδριανόπουλου και τα ρέστα. Μέχρι και ψεύτικο εντιτόριαλ της Γουόλ Στριτ Τζέρναλ Γιούροπ κυκλοφόρησαν οι αθεόφοβοι, που μάλιστα κατονόμαζε το Μπορντόι ως εκκολαπτόμενο παράδεισο της τηλεματικής. Και το πήραν οι ψαράδες και το έδειχναν γεμάτοι καμάρι στους ξένους. Κάτι σαν εκείνο το γράμμα που κούναγε έξαλλος στο κανάλι του ο καημένος ο Λεβέντης πριν κάνα χρόνο και που δήθεν του είχαν στείλει Αμερικάνοι γερουσιασταί. Καταδίκαζαν λέει με ψήφισμά τους το εμπάργκο που έκαναν τα κανάλια των Μπομπολο-Κυριακο-Κοντομηνάδων στην Ένωση Κεντρώων και έκαναν λόγο για ανάγκη εκδημοκρατισμού της Ελλάδος με κάθε μέσο.
Τέλος πάντων, τελικά απεδείχθη ότι η “Τζέρναλ” είχε αγνοήσει κάποιες βοώσες και κράζουσες ελλείψεις σε θέματα υποδομών (“γίναν απολύσεις”, μας καθησύχασε η Λανγκερ Φούλιν, διαβεβαιώνοντάς μας με άδολη σεμνοτυφία – που φοριέται και ως επαρχιωτική επίδειξη δεοντολογίας – ότι δεν ανήκει στον ίδιο όμιλο με τη Τζέρναλ). Η προσπάθεια δεν ευωδόθηκε κι έτσι η φράση “δε θα γίνουμε Φερόες” δε βγήκε ποτέ από το στόμα του Σημίτη. Σύντομα το σχετικό κερφύφλ (ιδέ κυρίως κείμενο για επεξήγηση του όρου) ξεχάστηκε, αλλά τα φροντιστήρια έμειναν.
(Χαίρομαι που διαβάσατε και τον αστερίσκο μου και βέβαια τώρα θ’ αναρωτιέστε, έκθαμβοι: ποιός ο αστερίσκος και ποιό το έργον; Δήμητρα μεταμοντέρνα οτέρ οτρίς ότερ εσύ!)
—Dimitra
