Κόλαφος (Μέρος Πρώτον)

Γύρισα προχτές βράδι στο Κλάκσβικ, εξουθενωμένη, εμπύρετη, με το αίμα τίνγκα στη ντοπαμίνη και τη σιχτιρίνη. Και είδα την κοσμογονία στο μπλογκ. Χαίρομαι που ο τιμητικός τίτλος “ηλεκτρικό μυρμήγκι” αντεκαταστάθη με το “κοντριμπιτέρ.” Θα δείχνει πιο ωραίο στη μπίζνες καρντ μου.
Δε με εκφράζει όμως καθόλου το ντιζάιν της σελίδος. Σα μπροσούρα αντιπροσωπείας ιατρικών μηχανημάτων σχεδιασμένη από ντιτζέη γαμήλιων τελετών ένα πράμα. Ασφυκτιώ. Θέλω χρώματα παστέλ, θέλω γραμματοσειρά γκαραμόν!

Έχω κι άλλο μπεφ, σημειολογικό. Από την αρχή είχα ξινίσει με το όνομα αυτού του μπλογκ. Όχι γιατί η επιλογή το έστειλε κατ’ευθείαν στον πάτο των περισσότερων μπλογκρόλ*, αλλά για το πτωχό κονοτασιόν. Και σα να μην έφτανε το όνομα, ο αρτίστ φατάλ μου κότσαρε και τη μαγνητοταινία – μη μείνει ο ξέμπαρκος κυβερνοναύτης με την αμφιβολία για το πού προσήραξε: στη δικτυακή νήσο της ντεριβατίβας, τον παράδεισο της ανακυκλώσεως. Εκεί όπου όλα πάνε να θαφτούν μα ως δια μαγείας σερβίρονται για μια τελευταία φορά.

Θα το αφήσω δια την επαύριο το δεύτερο μέρος του κολάφου – το περί αγάμων ταινιοκριτικών -, γιατί μόλις πάω να το γράψω, τσιτώνει το δεξί το φρύδι σαν της Μαρίας του Φριτζ Λανγκ και το δάχτυλο πάει κατ’ευθείαν στο ΚΑΠΣ ΛΟΚ. Είναι που είναι αμφιβόλου η αισθητική του μπλογκ, μην το αποκάνω με παραλήρημα σε κεφαλαία και γίνει σαν και τούτου δω.

* Ένα κάρο έξυπνοι μπλόγκερς, ένας σας δεν έχει σκεφτεί να βαπτίσει το μάγκνουμ όπους του “αβασάνιστα” ή “αβαβά”! Δε θα σας πήγαινε σάματις;

***

Μόνη μου χαρά αυτές τις μέρες, όπως και των περισσοτέρων Φαρογιωτών (ξεδιάντροπος, απολαυστικός κομπλεξισμός, ούνα φάτσα ούνα ράτσα είμαστε με δαύτους) ο θρίαμβος της εθνικής μας επί της Δανιμαρκίας. Το πανηγύρι στήθηκε στου Φογκ και συνεχίστηκε μέχρι πρωίας (καθαρά ωρολογιακή σύμβασις) στην κεντρική πλατεία της Κλακσβίκης.

Μετά το γενναίο τσαλαπάτημα που είχα υποστεί στο Καλιμάρμαρο τον περασμένο Ιούλιο (είχα πάει για να ακούσω τον αρχιεπίσκοπο) είχα πει ότι δε θα ξανασχολούμην με τα ποδόσφαιρα. Διάλεξα όμως λάθος μέρα να πάω στου Φογκ για κοζερί και μοιραία κατήλθα και πάλι στο κατηραμένο έρεβος του οπαδισμού. Τυφλωμένη απ’το πάθος – και ζαλισμένη απ’ το πατσουλί της παρακαθημένης Λέιλα – έφτασα να φωνάζω μέχρι και το εθνικιστικό το σύνθημα με τον τσολιά. Η Χέλγκα Μπράουερ, η τσαρίνα των ξένων γλωσσών του Μπορντόι, ψάχνει τώρα στα λεξικά της παλαιάς Φαρογιωτικής λέξη που να ακούγεται σαν την τσαπού. Ήταν κι αυτή μια μικρή νίκη για τον ελληνισμό – και την Ορθοδοξία…

***

Για να μη μου λέτε ότι έχω αμελήσει τα καθήκοντα του “διλέπτου”, έχω και μια πρόταση για τους φίλους και τις φίλες της απέναντι όχθης και δη τους κατοικοεδρεύοντες περί τον κόλπο του Αγίου Φραγκίσκου. Ο εκλεκτός – και ελαφρώς ντερανζέ – φίλος Ντανιέλ Ρομπί (αχ οι μέρες του Μονρεάλ!), μου ορμήνεψε ότι η νέα του ταινία παίζεται αυτές τις μέρες στο φεστιβάλ ανεξάρτητου σινεμά της πόλης σας. Τιτλοφορείται “La peau blanche” και είναι μια ελεγεία στον κλειστοφοβικό, βισεράλ κόσμο του Κρόνενμπεργκ, με ολίγο από Ζορζ Ρομερό. Νελαμανκεπά!

—Dimitra

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε Sunday, 13 February, 2005 στις 2:41 am. Τη σχετική συζήτηση μπορείτε να την παρακολουθήσετε είτε από αυτήν τη σελίδα, είτε χρησιμοποιώντας κάποιον news aggregator (RSS 2.0). Ο σχολιασμός έχει κλείσει, μπορείτε ωστόσο να σχολιάσετε μέσω trackback από το δικό σας ιστοχώρο.