Ο Ιταλός γέλασε τελευταίος


Όμορφο, δυστοπικό, αλλά κυρίως αποκαλυπτικό: των τεχνολογικών υποδομών που φεύγουν, συνήθως διακριτικά, από τη σκηνή. Των Benoit Deseille και Benedetto Bufalino, στη γιορτή των φώτων της Λιόν. Μπορεί να διαβαστεί κι ως νοσταλγία για τον προσωπικό χώρο, την ησυχία που χάνεται (και χάνεται, και χάνεται). Νοσταλγία δυτικοκεντρική και ύστερη — όπως κι εκείνη για την εφεύρεση του κυρίου Μπελ.
[via Sullivan, thepirata]


—

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε Monday, 2 February, 2009 στις 3:02 am. Τη σχετική συζήτηση μπορείτε να την παρακολουθήσετε είτε από αυτήν τη σελίδα, είτε χρησιμοποιώντας κάποιον news aggregator (RSS 2.0). Μπορείτε να σχολιάσετε εδώ, ή μέσω trackback από το δικό σας ιστοχώρο.

2 σχόλια


1
Από: maikwl

Πολύ καλή σύνδεση με το συγκεκριμένο κομμάτι των dEUS:)

Under the sea is where I’ll be
No talking ’bout the rain no more
I wonder what thunder will mean, when only in my dream
The lightning comes before the roar

2 February, 2009 στις 6:02 am
2
Από: buzz

The Reality Tape:Ο Ιταλός γέλασε τελευταίος…

Μπορεί να διαβαστεί κι ως νοσταλγία για τον προσωπικό χώρο, την ησυχία που χάνεται (και χάνεται, και χάνεται)….

2 February, 2009 στις 10:31 am

Σχολιάστε