Είχα μια μικρή, παρά-λογη ελπίδα ότι ο Στηβ θα απέφευγε για λίγο ακόμα το ασπρόμαυρο βίντεο με τη γλυκερή μουσική, το ασπρόμαυρο tribute home page, τα δάκρυα του Woz, τα ωραία obits του Μάρκοφ και του Μόσμπεργκ, το πολύ ωραίο και σύντομο του ντοτόρε λίγο παρακάτω. Ότι κάπως τα ξεγέλασε όλα αυτά όταν τον περασμένο Αύγουστο έγινε ένας από τους λίγους ανθρώπους που διαβάζουν επικήδειούς τους εν ζωή.

Όταν σκέφτομαι σημαντικούς νεκρούς, σκέφτομαι τα συμβαίνοντα μετά το θάνατό τους, αυτά που δεν θα έχουν δει ή μάθει ποτέ. Αυτός ο νεκρός βραχυκυκλώνει και αυτή — την περίεργα ανακουφιστική για εμένα, τον λιγότερο σημαντικό — σκέψη: δεν είναι λίγα τα μελλούμενα στον δικό μας μικρόκοσμο που εκείνος έχει ήδη δει. Νιώθω λίγο πιο γέρος σήμερα, αλλά τα περιμένω με τον ίδιο ενθουσιασμό.

Πριν από λίγες ώρες ο Steve Jobs έχασε οριστικά τη μάχη με τον καρκίνο και συνάντησε την κοινή των ανθρώπων μοίρα, αυτό που ο ίδιος περιέγραψε ως τη μεγαλύτερη εφεύρεση της Ζωής.

Αν όμως ο θάνατος περιμένει όλους μας στο τέλος, σίγουρα δεν φτάνουμε όλοι μας εκεί με τον ίδιο τρόπο. Και είναι ακριβώς η πορεία του Steve Jobs που τον κάνει τόσο ξεχωριστό: αν πολλοί από μας έχουμε την ευκαιρία να ζήσουμε μια οικογενειακή ζωή γεμάτη με τις χαρές και τις λύπες της, λίγοι είναι εκείνοι που η επαγγελματική τους επίδοση θα προωθήσει αισθητά τον τομέα της εργασίας τους σε παγκόσμιο επίπεδο, ελάχιστοι όσοι θα αλλάξουν το ρου μιας ολόκληρης βιομηχανίας. Ο Steve το έκανε αυτό τουλάχιστον τέσσερις φορές: οι βιομηχανίες των υπολογιστών (δυο φορές, με το Mac και το iPad), της ψυχαγωγίας (με το iTunes/iPod) και της τηλεφωνίας (με το iPhone) έχουν τη σημερινή μορφή τους χάρη στο δικό του πεισματάρικο όραμα. Οι ικανότητές του ως επιχειρηματία (Apple, Pixar), μάνατζερ, και διορατικού businessman δύσκολα θα ξαναβρεθούν σε τέτοιο βαθμό στο ίδιο πρόσωπο. Στο τοτέμ της Silicon Valley, εκεί που στοιβάζονται τεράστια ‘εγώ’ και τα μεγαλεπήβολα όνειρά τους για να αλλαξουν τον κόσμο, ο Steve Jobs κάθεται μόνος του στην κορυφή. Επάξια.

Απ’όλες τις δημόσιες εμφανίσεις του, η ομιλία που έδωσε στην τελετή αποφοίτησης στο Stanford του 2005 είναι ίσως αυτή για την οποία θα τον θυμόμαστε στο μέλλον. Μέσα σε 15 λεπτά καταφέρνει να δώσει μέσα από την προσωπική του ιστορία γεμάτη από απίθανες συγκυρίες και ανατροπές (την υιοθεσία του, την εγκατάλειψη των σπουδών, την απόλυση από την Apple, τον καρκίνο στο πάγκρεας) ένα μεγάλο κομμάτι από το φιλοσοφικο στίγμα της Κοιλάδας: (α) η ακατανίκητη αισιοδοξία — η υπέρ-λογη, αν όχι παρά-λογη, πίστη ότι ακόμη και οι κακές συγκυρίες θα συνομωτήσουν για κάτι καλό –, (β) η πρωτοκαθεδρία της δημιουργικότητας στην επαγγελματική ζωή — κάθε έκπτωση από αυτό το ιδανικό οδηγεί στην αλλοτρίωση του εαυτού (“don’t live someone else’s life”). Το μόνο που λείπει είναι η εκπεφρασμένη βεβαιότητα ότι η τεχνολογία μπορεί να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο — αλλά αυτό ήταν η πεμπτουσία του ίδιου του ομιλητή.

Rest in Peace, Steve acheter viagra en ligne.

Περίπου δηλαδή. Η πιο δημοφιλής αφήγηση του αποψινού τελικού είναι αυτή που λέει πως η απόγονος της Ολλανδίας του Ρίνους Μίχελς βρίσκεται αντιμέτωπη με την παραστρατημένη Ολλανδία του Φαν Μάρβαϊκ και του γαμπρού του. Δεν είναι εντελώς ψέμα, αλλά έχει μεγάλη δόση υπερβολής.

Όντως η Φούρια Ρόχα παίζει εδώ και κάμποσο καιρό σαν μια λίγο πιο δυσκοίλια εκδοχή της Μπαρσελόνα, με προσωπικό, ρυθμό και βασικές αρχές δανεισμένες από το ολλανδικό νησί της καταλονίας. Οι ολλανδικές επιρροές στο στυλ της Μπάρσα είναι γνωστές (Μίχελς στα 70s, Κρόιφ στα 80s-90s, Ράικαρντ αργότερα, τακτικά ψώνια από την PSV). Από την Ισπανία του Ντελ Μπόσκε, όμως, λείπει το πλάτος. Όπως έλειπε κι από εκείνη του Αραγονιές πριν τέσσερα χρόνια.

Πλάτος δεν έχει ούτε η Ολλανδία, κυρίως λόγω της επιλογής του Φαν Μάρβαϊκ να παίζει τους ακραίους του στη ‘λάθος πλευρά’. Το ξενέρωμα των purists βέβαια έχει να κάνει με το συντηρητικό στυλ παιχνιδιού, με cause celebre τους δύο αμυντικούς χαφ. Στην πραγματικότητα η διαφορά της ‘διεστραμμένης’ Ολλανδίας του ’10 από την εντυπωσιακή του ’08 δεν είναι ιδεολογική, όσο είναι θέμα προσωπικού και σχήματος των αντιπάλων. Η Οράνιε δεν έχει πια τον φουνταριστό-άγκυρα (Φαν Νίστελροϊ) ούτε είδε σ’ αυτό το μουντιάλ τους χώρους που της είχαν δώσει η Γαλλία και η Ιταλία στις ωραίες μέρες του ’08. Είναι σίγουρο ότι χώρους δε θα πάρουν ούτε από τους μάστορες του πρέσινγκ Ισπανούς.

Αυτά για το αφηγηματικό σκέλος. Στα πρακτικά θέματα, το ματς εχει φαβορί και είναι η Ισπανία. Κυρίως γιατί δεν μπορεί να υποτιμηθεί η καταλυτική επίδραση του PES-like παιχνιδιού κατοχής που παίζει στη φυσική κατάσταση και την ψυχολογία του αντιπάλου. Μπορεί να σκοράρουν ελάχιστα, αλλά η κατοχή των Ισπανών δεν είναι η φλύαρη, στατική κατοχή των Γάλλων, π.χ. Είναι κατοχή επικίνδυνη, που κρατάει την άμυνα στην τσίτα, αναγκάζει τους ακραίους να οπισθοχωρούν και τελικά καταστρέφει το σχήμα του αντιπάλου, στερώντας του όχι μόνο τη μπάλα, αλλά και τη δυνατότητα για κόντρα. Δύο μόνο αντεπιθέσεις της προκοπής κατάφεραν να βγάλουν στον ημιτελικό οι μέχρι τότε παραγωγικότατοι Γερμανοί — όχι επειδή ξαφνικά ξέχασαν να ξεδιπλώνουν την κόντρα, αλλά επειδή δεν πήραν ποτέ την μπάλα με σχήμα που να τους το επιτρέπει.

Με τον υπνωτικό χορό του Τσάβι και του Ινιέστα οι Ισπανοί στήνουν μια πολιορκία συνεχή, που κάνει ακόμα και την πιο στιβαρή άμυνα να κοιτάζει το ρολόι — και κάποια στιγμή να λυγίζει. Death by a thousand cuts.

Και η ολλανδική άμυνα δεν είναι ακριβώς στιβαρή. Στέκεται συμπαθητικά χάρη στη σκυλίσια δουλειά του MVP Κάουτ και στους δύο αμυντικούς μέσους, που με εξαίρεση το ματς με την Ουρουγουάη (που έπαιζε με δύο μόνο παίκτες πάνω από το κέντρο), δεν περισσεύουν ούτε για πλάκα. Ο Ντε Γιονγκ βουλώνει τρύπες κι ο Φαν Μπόμελ κάνει λίγο απ’ όλα, με μεγαλύτερο ταλέντο τον εκνευρισμό του αντιπάλου. Έναν από τους δύο να θυσίαζε σήμερα, όπως ζητάει μετ’ επιτάσεως ο Κρόιφ, οι Ισπανοί θα έκαναν πάρτι.

Για να μη γράφω σεντόνια, η μεγαλύτερη ελπίδα της Οράνιε για απόψε μου φαίνεται ότι θα είναι η καλή της νεράιδα. Η ίδια που έλυσε τον γόρδιο δεσμό του Μόρτεν Όλσεν στην πρεμιέρα, η ίδια που σκότωσε τη Βραζιλία στη φάση της ισοφάρισης, η ίδια που έκανε τα δοκάρια φουνταριστούς στον ημιτελικό με την Ουρουγουάη. Το σενάριο νίκης λέει γκολ νωρίς και μετά Φαν Μπόμελ, Ντε Γιονγκ και κόντρα από τα άκρα. Εξακολουθώ να ελπίζω ότι ο Φαν Μάρβαϊκ θα ανακατέψει λίγο την τράπουλα μπροστά, στέλνοντας τον Ρόμπεν αριστερά — αν όχι σταθερά, τουλάχιστον κατά διαστήματα. Μια τέτοια κίνηση νομίζω ότι θα έχει πολύ καλύτερα αποτελέσματα με τον Σέρχιο Ράμος απ’ ότι θα είχε με τον Μαϊκόν. Και θα έστελνε και τον Κάουτ ενίσχυση στην άλλη πλευρά, εκείνη που συνήθως υπερφορτώνουν οι Ισπανοίcomprarviagra, viagra-super-force, comprar-viagra-online-em-portugal, viarga, viagra-super-active.

Καλό μας τελικό (και καλή μας κυριακίλα)

Ο ένας από τους μονομάχους έχει ξεπεράσει τον εαυτό του, έχει πάει το παιχνίδι μπροστά και υπό μια έννοια έχει ήδη κερδίσει το μουντιάλ. Αλλά δεν έχει ακόμα δοκιμαστεί ψυχολογικά μέσα σε παιχνίδι. Σαρώνει τους πάντες στο διάβα του μα κανείς δεν τον πιστεύει απόλυτα — είναι κι αυτό μέρος της γοητείας του.

Ο άλλος έχει φτάσει στο προτελευταίο σκαλοπάτι μπουκωμένος — λόγω του ντεφορμέ βασικού στράικερ του και των εμμονών του προπονητή του. Δυσκολεύεται κοντρα σε ομάδες που βάζουν παίκτες πίσω απ’ τη μπάλα και υπερφορτώνουν τον άξονα. Αλλά η ποιότητά του, ο υπνωτικός του ρυθμός, οι εκλάμψεις των επιτελικών του χαφ έχουν αποδειχθεί μέχρι σήμερα αρκετά.

Απόψε παίζουν το πιο δύσκολα προβλέψιμο ματς του μουντιάλ, έναν από τους τρεις τελικούς που είχα στο μυαλό μου όταν μπαίναμε στην οκτάδα. Το χταπόδι είπε Ισπανία. Safe bet.

Μια καλή πρόχειρη μέτρηση της ποιότητας ενός μουντιάλ είναι η ποιότητα της οκτάδας του — πόσες από τις ομάδες που είναι εκεί μπορούν πραγματικά να διεκδικήσουν το τρόπαιο. Εδώ μετράω πέντε (Βραζιλία, Ισπανία, Γερμανία, Ολλανδία, Αργεντινή), ένα καλό σκορ για διοργάνωση εκτός Ευρώπης.

1. Βραζιλία: τρομοκρατήθηκα, το ομολογώ. Ξεπάστρεψε με χαρακτηριστική άνεση μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και επιθετικές ομάδες του τουρνουά. Έχει την άμυνα της Πορτογαλίας με τη διαφορά ότι μπορεί να αλλάξει και 2 (και 3 και 9) μπαλιές μπροστά. Και ο Ντούγκα είναι πολύ δυνατός τακτικά. Μοιάζει φτιαγμένη για να σηκώσει την κούπα.

2. Ισπανία: πολύ σοβαρή με τους Πορτογάλους, έστω κι αν ο Κεϊρόζ απέτυχε παταγωδώς να τεστάρει την υπόθεση ότι Ισπανία που προηγείται δεν χάνει με τίποτα. Ο σχετικά εύκολος προημιτελικός θα την φέρει στην τετράδα πιο φρέσκια από οποιονδήποτε άλλο.

3. Γερμανία: έκανε φύλλο και φτερό την αγγλική άμυνα με τρόπο που θα πρέπει να προβληματίσει το Μαραντόνα. Έδειξε πάντως να κλονίζεται μετά την παραλίγο ισοφάριση. Μπορεί να δούμε κάτι παρόμοιο αν φάει γκολ πρώτη το Σάββατο.

4. Ολλανδία: εξακολουθεί να είναι low profile και συντηρητική. Το ίδιο θα πρέπει να κάνει και αύριο με την Βραζιλία αν θέλει να ελπίζει. Φαν Μπρόνκχορστ (κυρίως) και Φαν ντερ Βιλ να μείνουν πίσω, Ρόμπεν στη ‘σωστή’ πλευρά, κάποιον λιγότερο άσφαιρο απ’ τον Φαν Πέρσι στο κέντρο, χώρος στους Βραζιλιάνους και κόντρα με αφετηρία μπαλιές του Σνάιντερ στις πτέρυγες. Ξεχάστε το Ρίνους Μίχελς: σκορ νίκης είναι μόνο το 0-1 =)

5. Αργεντινή: με το Μεξικό έδειξε ότι δεν είναι αρκετά δουλεμένη και είμαι περίεργος να δω πώς θα αντιδράσει όταν τα πράγματα θα πάνε στραβά κάποια στιγμή. Αν κατεβάσει το ίδιο σχήμα και με τους Γερμανούς και κερδίσει, ο Μαστσεράνο θα πρέπει να πάρει τη χρυσή μπάλα σπίτι του από μεθαύριο.

Οι άλλοι τρεις είναι βασικά φολκλόρ, αλλά δεν αποκλείεται το Γκάνα-Ουρουγουάη να είναι και το πιο δραματικό ματς του μουντιάλ.

Προβλέψεις δε θα τολμήσω. Πριν ξεκινήσει το μουντιάλ πίστευα ότι αυτός ο γύρος θα είναι το Βατερλό των νοτιοαμερικανών. Τώρα έχω αμφιβολίες =)

Η οντισιόν πήγε πολύ στραβά. Άλλο ένα μάστερκλας από τα πιτσιρίκια του Λεβ και η χρυσή γενιά της Αγγλίας φεύγει από τη σκηνή στραπατσαρισμένη.

Στο σπουδαίο ματς του Μπλουμφοντέιν η Αγγλία δεν είχε τύχη και θα έχανε ακόμα κι αν είχε μετρήσει το γκολ του Λάμπαρντ. Δεν είχε το προσωπικό να αντιμετωπίσει την ταχύτητα και την κίνηση των Γερμανών, είχε τους κεντρικούς μπακ εκτός τόπου και χρόνου (τα λάθη στο πρώτο γκολ προφανή, αλλά δεν ξέρω αν είδατε πού ήταν ο Άπσον στο δεύτερο) και δεν είχε σπουδαίες ιδέες ούτε από τον Καπέλο στον πάγκο. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιμετωπίσεις τη Γερμανία χωρίς αριθμητικό πλεονέκτημα στο κέντρο.

Κατακαημένη Ρούμελη Θρου αντ θρου, η Αγγλία πρέπει να μαζέψει τα συντρίμια της και να σχεδιάσει την επιστροφή στη μεγάλη σκηνή μετά από χρόνια. Η χρυσή γενιά έκλεισε τον κύκλο της χωρίς τίτλο. Σε μεγάλο βαθμό γιατί δεν είχε τις ψυχολογικές αρετές που χρειάζονται για φτάσεις μέχρι το τέλος σε μεγάλες διοργανώσεις, σε μικρότερο λόγω ατυχίας (τρελό γκολ του Ροναλντίνιο στην Ιαπωνία, τραυματισμός Ρούνι στον προημιτελικό του Euro 2004, τραυματισμός Όουεν το 2006, τραυματισμοί Φέρντιναντ και Μπέκαμ φέτος). Στη Βραζιλία οι Άγγλοι θα πάνε — αν πάνε — χωρίς το καταλυτικό βάρος των προσδοκιών, χωρίς WAGs, χωρίς γκλάμουρ.

Το χτεσινό ματς πάντως δεν το έχασαν οι Άγγλοι. Το κέρδισε η καταπληκτική Γερμανία. Κάτι μου λέει ότι θα πούμε πολλά ακόμα για την ομάδα του Λεβ, αλλά αυτό που είχα κυρίως στο μυαλό μου μετά το χτεσινό ματς ήταν ότι αν έστηνα ομάδα και έπρεπε να επιλέξω στράικερ δεν θα ήθελα ούτε τον Μιλίτο, ούτε τον Λουις Φαμπιάνο, ούτε τον Τόρες, ούτε τον Ντρογκμπά. Θα ήθελα τον Μίροσλαβ Κλόζε. Νομίζω ότι την κίνησή του μέσα στο γήπεδο δεν την έχει κανείς άλλος. Και τον βοηθάει όχι μόνο να σκοράρει, αλλά και να κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους. Τεράστιος, πολύ υποτιμημένος παίκτης.

Ο Ντιέγκο φτάνει στον πρόωρο τελικό του ερχόμενου Σαββάτου χωρίς να ιδρώσει, αλλά και με εμφάνιση κατώτερη του αναμενόμενου. Οι Μεξικάνοι είναι εξαιρετικοί, έκαναν πλάκα στη Γαλλία και κόντυναν την Αργεντινή. Περιμένω ότι θα κάνουν θραύση στη Βραζιλία το ’12 ’14 (sigh), όμως εδώ αποδείχτηκαν ανέτοιμοι να κάνουν το άλμα. Οι μεγάλες ομάδες δεν αποσυντονίζονται έτσι μετά από ένα διαιτητικό λάθος.

Κάτι αντίστοιχο ισχύει για τους Αμερικανούς, που περίμενα ότι θα έφταναν τετράδα και διαψεύστηκα. Για να προχωρήσεις σε μεγάλη διοργάνωση δεν αρκεί να ελέγχεις τα παιχνίδια. Πρέπει να ξέρεις και να τα τελειώνεις.

Σήμερα τα σπουδαία. Προβλέψεις:

Ολλανδία – Σλοβακία 3:0
Βραζιλία – Χιλή 2:0

Το χάι ντράμα ξεκινάει σήμερα και ομολογώ ότι είμαι λίγο σαστισμένος, γιατί αυτό το μουντιάλ έχει πολλά καλά, αλλά του λείπει το πιο σημαντικό: δεν έχει κακό! Ούτε ένας περήφανος θιασώτης της αντι-μπάλας δεν συνεχίζει στους 16, ούτε ένας από τους 16 δεν είναι εκεί από σπόντα, επειδή του έκανε τα κέφια η Τζαμπουλάνι, επειδή κατέστρεψε το παιχνίδι του αντιπάλου.

Κι αυτό είναι πρόβλημα. Μουντιάλ χωρίς μανιχαϊσμό και δαιμονοποιήσεις είναι σαν ομιλία του Πελέ σε σύναξη σόκερ μομζ. Το ’06 ήταν η Ιταλία του Ματεράτσι κι η σκοτεινή Πορτογαλία του Φελιπάου. Το ’04 η Ελλάδα του Ότο. Το ’00 η Ιταλία των βράχων Φάμπιο και Αλεσσάντρο. Το ’98 η Γαλλία του δράκουλα Αιμέ. Το ’96 η Γερμανία του Μπίρχοφ. Το ’94 άλλη μια Ιταλία (τη Γερμανία τη σκότωσε νωρίς η καράφλα του Λέτσκοφ). Το ’90 η Αργεντινή του Γκοϊκοετσέα και του Φρέντρικσον. Το ’86 η Γερμανία, το ’82 οι κακοί έπαιξαν τελικό. ’78 και ’74 οι αντίπαλοι της Οράνιε, και πάει λέγοντας.

Φέτος δεν έχει τίποτα. Οι κακοί είτε ήταν για λύπηση, είτε το πάλεψαν αλλά δεν τους έκατσε, είτε σκόνταψαν στο τελευταίο σκαλοπάτι, είτε αποδείχθηκαν πρόβατα και απέσπασαν ακόμα και συμπάθεια, παίζοντας α ρεμπούρ. “Οι μούντζες που έγιναν λάγκριμε” έλεγε ο Ρίνο το βράδι που η χειρότερη ιταλική άμυνα όλων των εποχών κι ο Λίπι πρόδιναν το υποτιμημένο ταλέντο μπροστά και η ατζούρα υποκλινόταν στους Σλοβάκους. Οι υπόλοιποι συνήθεις ύποπτοι συνεχίζουν στους ρυθμούς του ’06, πείθοντας ότι έχουν κάνει μεταμόσχευση καρδιάς. Οι Τεντέσκοι είναι χαρά θεού, οι Αργεντίνοι χορεύουν μπροστά, ξεχνώντας ότι έχουν αφήσει τον Γκουτιέρες να φυλάει τσίλιες στα μετόπισθεν.

Ένας μόνο είναι η ελπίδα μας και τον λένε Φάμπιο Καπέλο. Να μετατρέψεις την κατακαημένη Ρούμελη των μεγάλων διοργανώσεων σε bona fide villain είναι δύσκολο, αλλά αν μπορεί να το καταφέρει κάποιος, είναι ο Φάμπιο. Θα το ξέρουμε σύντομα.

Ratings μετά την πρώτη φάση:

1. Αρχεντίνα: ιστορικά αχώνευτη για μένα, αλλά εδώ παίζει την πιο απολαυστική μπάλα. Από ταλέντο ξεχειλίζει, αλλά δε μου φαίνεται επαρκώς lethal. Το πρώτο νοκ άουτ με το Μεξικό θα είναι πολύ πονηρό — όπως και το ’06.

2. Γερμανία: παραμένω γοητευμένος, αν και η ατυχία με τον Κλόζε της έκοψε λίγο τη φόρα.

3. Βραζιλία: Χωρίς Κακά (κυρίως) και Ρομπίνιο ήταν βαρετή. Δεν βγάζει μάτια αλλά είναι εξαιρετικά σοβαρή και καλοστημένη. The team to beat. (Και — ύβρις, το ξέρω — dark horse για τον τίτλο του κακού)

4. Ισπανία: Δεν έχει δείξει ακόμα όσα μπορεί και έχασε πόντους με το κατενάτσιο στο τέλος του ματς με τη Χιλή. Θα περάσει δια πυρός και σιδήρου τους Πορτογάλους, θα πάει τετράδα και μετά βλέπουμε.

5. Ολλανδία: Μαζί με την Αργεντινή οι μόνες με 3×3. Περιμένω περισσότερα τώρα που γυρίζει ο Ρόμπεν. Μπορεί να τους νικήσει όλους, αλλά έχει ένα ύπουλο νοκ άουτ με τη Σλοβακία και μετά την περιμένει ο Ντούνγκα. Δεν έχει κερδίσει νοκ-άουτ από το 2004 και έχει να ξορκίσει και την ανεξήγητη κατάρρευση του ’08.

6. Χιλή: ομαδάρα, με πολύ ταλέντο και εξαιρετικό προπονητή. Πρεσάροντας ψηλά καταφέρνει να μεταφέρει όλο το παιχνίδι στο μισό του αντιπάλου. Μέχρι την αποβολή, το ψιλοκατάφερε και με τους Ισπανούς. Με τρέξιμο, κίνηση και διάβασμα του χώρου έμοιαζε να παίζει με παίκτες παραπάνω (μπερδεύοντας και τον δύσμοιρο τον Αλέκο που για κάνα δεκάλεπτο δεν είχε πάρει χαμπάρι ότι έσκασε κόκκινη). Είναι όμως σπάταλη μπροστά και αποδεκατισμένη πίσω και φοβάμαι ότι θα την φάει για πρωινό ο Ντούνγκα.

7. ΗΠΑ: περίμενα περισσότερα μετά την πολύ δυνατή πρεμιέρα, αλλά τα κατάφεραν έστω και δύσκολα να είναι στους 16 και μάλιστα στο ευκολότερο μπράκετ τετράδας. Αγνοώ τα εξωαγωνιστικά και επιμένω.

8. Αγγλία: τα είπαμε παραπάνω. Συνήλθαν στο κρίσιμο ματς με τους Σλοβένους, αλλά απέχουν πολύ από το να παίξουν ελκυστικό ποδόσφαιρο. Μπορούν να πετάξουν έξω τη Γερμανία και να γίνουν ο villain του μουντιάλ.

9. Ιαπωνία: πολύ ανώτερη του αναμενόμενου. Σοβαρή αμυντικά, απρόσμενα επικίνδυνη μπροστά, με τον Κεϊσούκε Χόντα να οργιάζει.

10. Ιταλία: τιμής ένεκεν. Όσο κι αν τους μισείς, ξέρεις ότι έμειναν έξω γιατί άδειασε η κλεψύδρα. Το βρήκαν, αλλά το βρήκαν αργά.

Προβλέψεις για απόψε:

Ν. Κορέα – Ουρουγουάη 0-1
ΗΠΑ – Γκάνα 2-1